Tesadüflerin ve karşılaşmaların rastgele olmadığına inanmak üzerine yazmak istiyorum.
Kelimeleri toparlamaya çalışıyorum ama mantıklı cümleler çıkmıyor hiçbirinin altından.
Yalnız olmak üzerine düşündüm,
boşluğu doldurabilmek üzerine.
Genelde kendimize kalan küçücük vakitlerde nasıl kendimizle ilgilenmediğimizi düşündüm. Kitap, film, yazı hepsi aslında durmamak için ürettiğimiz eylemler. Durup, o saniyeyi bir sonraki saniye ne olacağını düşünmeden yaşayabilmek hiçbirimizin güçlü yanı değil.
Ama bunun ötesinde yalnızlığı biriyle paylaşabilmek var bir de. Sessizliğin kişilerin varlığıyla dolması, ucuz kelimeler, anılar değil de öyle durmak sadece,
durmak.
Ya da duruşunla boşluğu doldurmak işte.
"Yolda hiç beklemediğin biriyle karşılaştığında oluşan gülümsemenin saflığı ve koşulsuzluğu" gibi bir histen bahsediyorum bir sonraki saniyeyi düşünmemek derken. Ya da ne biliyim eğer çok kurmacaysa daha insansı bi örnek: Saatlerce çişini tuttuktan sonra evin kapısını açarkenki hissin. Aynen o his işte gerçek, ne bir koşul var ne bir amaç.
Bu kadar gerçek yaşamak istiyorum anlarımı, samimi.
Dünyaya bir kere gelmiyoruz, bir kere ölüyoruz sadece. Aslında her gün hayattayız desem yeteri kadar dramatik olur mu?
Aslında sadece internette gezinirken bulduğum güzel birkaç şeyi paylaşmak istedim hala gelip giden birileri varsa.
Devamı
burda. Başlık da bu serinin yazılarından birinden.
Bir de Moderat'ın yeni albümü çıkmış, III. İlk dinleyişte kötü, ikincisinde güzel ama vokaller kötü, üçüncüsünde seviyorum galiba yavaştan.
Berlin bipolar. Bulutların arasından güneşin arasından fırtına.
Keşke hava biraz daha ısınsa da sokak çocukluğuna geri dönsek.
xxx
